แนะนำผลงาน

เป็นกราฟิกโนเวลแบบเล่มเดียวจบ ชื่อ “ห่วง” เรื่องเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่มีปมฝังใจในอดีตและสามารถมองเห็นวิญญาณได้

แรงบันดาลใจ

เป็นคนชอบเขียนการ์ตูน ชอบวาดรูปและชอบเรื่องสยองขวัญ เรื่องเกี่ยวกับภูติผีวิญญาณอยู่แล้ว มีความฝันว่าโตขึ้นอยากจะเป็นนักวาดการ์ตูนหรือทำงานเกี่ยวกับการวาด พอพูดถึงธีสิสสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวคือจะทำหนังสือการ์ตูนเลย อีกอย่างคือเคยมีเพื่อนสมัยประถมที่เสียชีวิตไปแล้ว เรายังนึกถึงเขาอยู่ งานธีสิสนี้ถือเป็นการระลึกถึงเพื่อนคนนั้นด้วยเช่นกัน

กระบวนการทำงานและอุปสรรค 

พยายามวางแผนให้ได้ตรงตามระยะเวลาที่อาจารย์ได้แจ้งมาก็คือช่วงเดือนนี้ควรถึงไหนแล้ว ช่วงเดือนไหนต้องเตรียมพิมพ์แล้ว เราวางแผนงานตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนจบเลย ช่วงแรกพอวางแผนเสร็จก็เริ่มหาข้อมูล หาต้นแบบของฉาก เริ่มออกแบบตัวละครทันที ส่วนนี้ไม่ยากมากเพราะเรามีหน้าตาหรือแบบที่ต้องการไว้ในใจมาตั้งนานแล้ว แต่อาจมีบางสัปดาห์ที่งานเยอะมากจนไม่สามารถทำธีสิสให้ได้ตรงตามตารางที่ตัวเองทำไว้ แต่จะมีข้อบังคับให้ตัวเองคือถ้าไม่ตรงตามแผนก็จะไม่ทำอย่างอื่นเด็ดขาด แต่ถ้างานเริ่มกองทับ ๆ กันจะหงุดหงิดมากต้องรีบสะสาง แผนงานที่ช้าลงเลยจะถูกจัดการให้เสร็จภายในสัปดาห์ถัดไป อันนี้เป็นส่วนของการจัดการเวลา แต่อุปสรรคอื่น ๆ ก็มี เช่นคิดอะไรที่มันซับซ้อนกันมาก ๆ ไม่ได้ ช่วงที่ยากที่สุดคือช่วงคิดเนื้อหาเพราะส่วนตัวไม่ได้มีปัญหากับการวาดและมั่นใจในฝีมือการวาดของตัวเองมาก แต่เพราะไม่มีประสบการณ์การแต่งเรื่องดี ๆ ประกอบกับตัวเองเป็นคนหัวช้า ไม่ค่อยอ่านอะไรด้วย ตรงนี้เลยยากและกดดันมาก งานมันช้าเพราะใช้เวลากับตรงนี้เยอะกว่าส่วนอื่นเลย

วิธีแก้ปัญหา

เน้นปรึกษาเพื่อนหลายคน จะเน้นคนที่มีประสบการณ์อ่านวรรณกรรมเยอะ ๆ เขาจะรู้ว่าตรงไหนแปลก ตรงไหนควรเติม เอาโครงเรื่องให้เขาดูแล้วเขาก็แนะนำได้ พอมีที่ปรึกษาหลายคนงานก็ไปได้ไวมาก ใช้เวลากับตรงนั้นไม่กี่สัปดาห์หลังจากติดตรงนั้นมาเป็นเดือนก็เริ่มวาดได้เลย

เอกลักษณ์ของผลงาน

คงเป็นที่ลายเส้น เพื่อน ๆ ที่เห็นภาพวาดของเราหลายคนบอกว่าเห็นหน้าตัวละครมาแบบนี้ก็จำได้เลยว่าใครวาด มันมีความเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นผสมกับความไทยหน่อย ๆ อีกอย่างคือเรื่องของความสยองขวัญ งานธีสิสชิ้นนี้ลดความรุนแรงที่ตัวเองชื่นชอบลงไปมากเพื่อให้งานสามารถเข้าถึงได้ทุกกลุ่ม แต่จะแฝงความน่ากลัว ความมืดหม่นที่ให้กลิ่นอายความเหงาผ่านโทนสีและลายเส้นแทน อาจมีฉากที่น่ากลัวบ้างแต่ลดลงจากที่ต้องการใส่ไปเยอะ

“เราใช้ตัวตุ๊กตาผีเป็นนักประดิษฐ์ดอกไม้กระดาษขาวบนพาลาพาลาพารา เพราะธีสิสของเราก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับผีและความตาย ธีสิสของเราแฝงบรรยากาศบางอย่างที่บางทีผู้อ่าน อ่านแล้วอาจนึกถึงคนที่จากไป ดอกไม้กระดาษจึงเป็นเหมือนสิ่งที่มอบให้กับผู้ที่กำลังเสียกำลังใจ คนที่รู้สึกโดดเดี่ยว หรือจะมองในแง่เป็นการอุทิศให้แก่คนที่เสียชีวิตไปแล้วก็ได้”

 ชานันยา โกมลตะเมธี (ญา)
chanunya_komolthamaytee@hotmail.com