แรงบันดาลใจ

“เราติดอยู่ตรงนั้น มีแค่อยู่ตรงนั้นกับถอยหลังลงมา ทำได้ก็ธรรมดา ทำดีก็ธรรมดา ถ้าทำพลาดสิถึงจะเป็นเรื่องน่าตกใจ เพราะแบบนั้น เราเลยทำใจยอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นไม่ได้ เกลียดแสนเกลียดสายตาของหลายๆ คนที่มองมาว่าทำไมเป็นเราที่ทำไม่ได้ ทำไมเป็นเราที่พลาด ความสำเร็จของเรามันจะน่ายินดีเท่ากับคนที่ไม่ได้เก่งมาตั้งแต่แรกหรือเปล่า” 

ผลงานชิ้นนี้มีที่มาที่ไปจากเรื่องราวของตัวเองล้วน ๆ ตอนแรกเลยที่กำลังคิดว่าจะทำอะไรเป็นผลงานวรรณกรรมสำหรับเด็กนิพนธ์ก็บังเอิญเจอข้อความนี้ในบันทึกส่วนตัว ซึ่งเป็นข้อความที่ทำให้หวนย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องราวของตัวเองเมื่อครั้งเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ช่วงที่เราต้องเผชิญหน้ากับความผิดพลาดครั้งแรกแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จากเคยเป็นเด็กที่ทำทุกอย่างได้ดีมาตลอด เป็นนักเรียนที่ได้รับคำชื่นชม เป็นคนที่รับผิดชอบหน้าที่หัวหน้าห้องมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล เคยเป็นประธานนักเรียน เป็นผู้นำในกิจกรรมต่าง ๆ ผู้คนรอบตัวมองผู้เขียนว่าเป็นคนเก่งไปเสียหมด ฟังดูแล้วก็เหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี และไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จนกระทั่งวันที่ก้าวเข้าไปเรียนในสายการเรียนที่ไม่ถนัด เพียงเพราะเชื่อว่าจะมีตัวเลือกมากมายกว่าสายการเรียนอื่นอย่างที่คนอื่นเขาว่ากัน วันหนึ่ง เราสอบได้คะแนนน้อยอย่างไม่น่าให้อภัย    ถูกจัดอยู่ในกลุ่มนักเรียนที่เรียนอ่อนของห้องตามการแบ่งกลุ่มของคุณครู 

“เราไม่เก่งอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่คนเก่งอีกต่อไป” 

และแล้วก็เจอจนได้ เจอเรื่องที่ทำไม่ได้ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนพลัดตกจากที่สูงลงมากระแทกพื้นอย่างแรง เราทำใจยอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นไม่ได้ และรู้สึกแย่เมื่อคนรอบตัวมีท่าทีตกใจที่เราสอบตก เอาแต่พูดว่าไม่คิดเลยว่าจะเป็นเราที่ทำไม่ได้ ประสบการณ์ในตอนนั้นยังคงส่งผลกระทบต่อตัวตนมาจนปัจจุบัน บ่อยครั้งที่ย้อนกลับไปนึกถึงแล้วก็ร้องไห้ออกมาได้ง่าย ๆ กลัวสายตาของผู้คน กลัวคำพูด กลัวความคาดหวังจากคนรอบตัวไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม เกิดภาวะกดดันตัวเองในหลายครั้งหลายคราว เจ็บปวดซ้ำไปซ้ำมากับความคาดหวังของตัวเอง และคนรอบตัว 

แม้เวลาจะผ่านมานานมากแล้ว เรากลับไม่สามารถก้าวข้ามผ่านเรื่องนี้ไปได้ ถึงขนาดที่ว่าอุตส่าห์พยายามคิดหาเรื่องอื่นที่อยากทำเป็นสารนิพนธ์ ใจก็ยังวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องของตัวเองในอดีตทั้งที่ยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะถ่ายทอดเรื่องราวออกมาแบบไหน จะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอะไร เลยตัดสินใจได้ว่า เอาล่ะ ในเมื่อก้าวไปไหนไม่ได้ ไหน ๆ การทำสารนิพนธ์ครั้งนี้ก็จะเป็นโอกาสที่จะได้ทำงานที่ถ่ายทอดความเป็นตัวเองได้อย่างเต็มที่ ก็อยากจะลองเปลี่ยนความเจ็บปวด ความหลังฝังใจของตัวเองให้กลายเป็นผลงาน 

พอเริ่มต้นการร่างโครงเรื่อง และเขียนเรื่องที่อยากจะเล่าลงไปได้ไม่เท่าไร เรามีความกังวลว่าคนที่ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เดียวกันจะเข้าใจหรือเปล่า และคิดได้ว่านอกเหนือไปจากตัวเราแล้ว ทุกคนเองก็มีปัญหาเป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเด็กที่เรียนดีจนรู้สึกกดดันตัวเอง หรือเด็กที่ถูกมองว่าเป็นเด็กหลังห้องที่ไม่ใส่ใจเรื่องการเรียน ตัวเราเองก็ไม่อยากจะละเลยเรื่องราวตรงนี้ไป และคิดว่าคงจะดีไม่น้อยถ้าคนที่เจอประสบการณ์ต่างกันได้มาใช้เวลาร่วมกัน ทำความเข้าใจซึ่งกัน และกันมากขึ้น จากเรื่องราวที่เป็นของเรา หรือแค่คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เราอยากให้เป็นเรื่องราวของเด็ก ๆ อีกหลายคน เป็นเรื่องราวของทุกคน เป็นเรื่องราวที่ไม่ว่าใคร มีประสบการณ์แบบไหนมาก็สามารถอ่านได้ เราเลยพัฒนาผลงานด้วยความคิดนี้ จนกระทั่งกลายมาเป็น “Thursday พบกันวันพฤหัสบดี”