แนะนำผลงาน

‘หลงฤดู’ เป็นวรรณกรรมเยาวชนสำหรับเด็กอายุ 14 ปีขึ้นไป เล่าถึงเรื่องราวในหนึ่งฤดูร้อนของเด็กชายผู้ออกเดินทางตามหาบางอย่างที่ตนเองทำหล่นหาย พร้อมกับการปรากฏกายของภูตภูเขา หมอกร้าย และร้านซ่อมได้

แรงบันดาลใจ

แรงบันดาลใจแรกเริ่มน่าจะมาจากประสบการณ์ของเราที่ผ่านมา ทั้งความผิดหวัง ความกดดัน การเผชิญหน้ากับตัวเอง สิ่งดี ๆ ที่เราได้รับจากคนรอบข้าง รวมไปถึงการที่เราอยากจะเขียนงานสักเรื่องภายใต้แนวความคิดที่ว่า ‘บนโลกที่ทุกอย่างแสนวุ่นวาย ขอบคุณใครก็ตามที่ยังมีความฝันอยู่ เพราะทุกความฝันนั้น ช่วยหล่อเลี้ยงชีวิตของใครหลายคนต่อไปได้เหมือนกัน’ หลายครั้งที่เรารู้สึกท้อแท้หรือหมดแรงใจ การได้มองเห็นใครสักคนทำในสิ่งที่ตัวเองหลงใหลอย่างตั้งใจ ก็ช่วยทำให้เราฮึดสู้ได้อีกครั้ง สุดท้ายเลยเกิดเป็นงานเขียนชิ้นนี้ขึ้นมา เราหวังเป็นอย่างมากว่า’หลงฤดู’ จะเป็นส่วนเล็ก ๆ ที่ทำให้คนอ่านรู้สึกว่าตัวเองก็สามารถเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครหลาย ๆ คนได้เช่นเดียวกัน รวมถึงมองเห็นคุณค่าและสิ่งที่เปล่งประกายในตัวเอง เมื่อได้รับมันมาแล้วก็อยากจะให้ส่งต่อความรู้สึกนั้นต่อไปเรื่อย ๆ 

กระบวนการทำงานและอุปสรรค 

มีสิ่งที่ต้องการจะเล่ามากเกินไป และในบางครั้งก็เผชิญหน้ากับความกดดันจนไม่สามารถเขียนงานต่อไปได้ รวมถึงความกังวล ความรู้สึกไม่มั่นใจในงานเขียนของตัวเองว่าจะสามารถถ่ายทอดสิ่งที่คิดลงไปได้มากเพียงพอหรือไม่

วิธีแก้ปัญหา

พยายามจัดการกับเวลาและอารมณ์ของตัวเองให้ได้ รวมถึงพยายามรักษาความสมดุลระหว่างสิ่งที่ต้องการจะเล่ากับสิ่งที่จำเป็นต้องมี บางความคิดเมื่อมีมากไปก็อาจจะไม่เหมาะสม จำเป็นต้องตัดทิ้งหรือปรับแก้ เพื่อให้งานมีความสมบูรณ์อย่างที่ตั้งใจ 

เอกลักษณ์ของผลงาน

เราคิดว่าน่าจะเป็นความเป็นตัวเอง อย่างที่เราบอกไปว่าแรงบันดาลใจแรกเริ่มเกิดขึ้นจากประสบการณ์ส่วนตัวของเรา ดังนั้นสักเสี้ยวหนึ่งในงาน ย่อมมีตัวเราปรากฏในนั้นอยู่แล้ว อาจจะมากหรือน้อยเท่านั้นเอง คิดว่าสิ่งนี้น่าจะทำให้หลงฤดูมีความแตกต่างจากงานอื่นนะ 

“พาลาพาลาพาราเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยคนที่แตกต่างและหลากหลาย เราคิดว่าถ้าตัวละครของเรามีตัวตนจริง ๆ เขาก็คงน่าจะอยู่ที่พาลาพาลาพาราเหมือนกัน อาจจะต้องพบกับช่วงเวลาที่ไม่มั่นใจบ้าง หรืออาจหลงทางอยู่ตามมุมต่าง ๆ บ้าง แต่เขาน่าจะไม่เป็นอะไร เพราะพาลาพาลาพาราแห่งนี้ มีที่และเวลามากพอสำหรับให้ทุกคนที่กำลังสับสนและตามหาบางสิ่งอยู่เสมอ ขอเพียงคนเหล่านั้นเชื่อมั่นในจังหวะการก้าวเดินของตัวเองและเฝ้ารอคอยอย่างระมัดระวังจนถึงวันที่เมล็ดพันธุ์แห่งความฝันในหัวใจค่อย ๆ ผลิบาน เมื่อถึงวันนั้น จะค้นพบว่าสิ่งที่กำลังตามหา อยู่ไม่ไกลจากนี้นี่เอง เช่นเดียวกับตัวละครของเรา”

สุกัลยา เหล่าธิรพาณิช (หวา)
62430.wy@gmail.com