Menu
เรื่องนี้เล่าถึง ‘ฉัน’ ผู้ใช้ชีวิตท่ามกลางฝนตกทุกวันโดยไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ไม่ว่าตื่นมาวันไหน ก็มีสายฝนโปรยปรายลงมาเป็นเพื่อนเสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง ‘ฉัน’ ได้พบกับ ‘หลง’ แมวจรหลงทางทำให้ชีวิต ‘ฉัน’ ไม่หายไปอีก
มาจากประสบการณ์ของตัวเอง ทีมีปัญหาทางจิตใจเพราะคาดหวังตัวเองสูง และมีความกดดันจากคนรอบข้าง ผลงานชิ้นนี้สร้างขึ้นเพราะอยากปลอบประโลมทุกคนที่อาจเคยประสบปัญหาทางจิตใจเช่นเดียวกัน
อุปสรรคคือตัวเองที่ชอบผัดวันประกันพรุ่ง ทำให้ทำงานล่าช้า ได้ผลลัพธ์ไม่ดีเท่าที่ควร การแก้ปัญหาคือท่องไว้ในใจว่าต้องฮึดสู้และนี่เป็นผลงานที่จะพิมพ์เป็นชิ้นแรก ทำให้อยากเห็นผลงานชิ้นนี้ได้ออกสู่สายตาคน
ทบทวนตัวเอง ตั้งเป้าหมาย ทำใจให้สบาย พยายามพาตัวเองออกไปเจออะไรใหม่ ๆ เมื่อรู้สึกหมดไฟ ก็ใช้หางแมวซับน้ำตาบ้าง คิดเรื่องเงินเยอะมากเพราะถ้าเผื่อเรียนจบแล้วจะได้หาเงินเยอะ ๆ ได้กอดแมวทุกเวลา
เขาว่ากันว่า ประสบการณ์ชีวิตเปรียบเสมือนของกิน ทั้งเติมเต็มเรา ทั้งทำให้ผิดหวังได้ แล้วทำไมเราจะไม่อยากก้าวเข้ามาลองทำขนมหวานที่เกิดจากประสบการณ์ชีวิตล่ะ
ทุกคนกินเค้กนี้ได้ รสชาติแปรเปลี่ยนไปตามลิ้นของผู้รับรส เป็นเค้กที่ให้อิสระแก่ผู้ชิม หากประสบการณ์ผู้ชิมตรงกันกับผู้ทำเค้ก เค้กชิ้นนี้อาจจะขมขื่นและหวานฉ่ำ กว่าผู้ที่ผ่านมาชิมเพราะอยากลองเฉย ๆ ก็ได้
ฝันว่าจะโอบกอดตัวเองให้แน่นที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
เป็นคนว่างงานเลี้ยงแมวที่ร่ำรวย
น.ส. จิรติกานต์ รัตโนทัย (เชฟกานต์)
jrtkrnnn@gmail.com
หลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาวรรณกรรมสำหรับเด็ก
คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
BACHELOR OF ARTS PROGRAM IN CHILDREN’S LITERATURE
FACULTY OF HUMANITIES, SRINAKHARINWIROT UNIVERSITY